Betrekkelijke voornaamwoorden dan maar.

Zoals bijna altijd loopt Limburg hier eeuwen voor op de rest van het land. Vaak hoor ik "wat" in een zin waar je "dat" of "die" zou verwachten, zoals in det maedje waat dao luiptj - het meisje dat daar loopt, of zoals dat inmiddels in de Randstad schijnt te heten: de meisje die daar loopt.

Dat regionale wa(a)t wordt overigens ook ingezet bij woorden die mannelijk of vrouwelijk zijn. Een constructie als de man wat daar woont is niet ongebruikelijk, al krijg ik er als niet-native nog regelmatig jeuk van aan mijn van oorsprong Twentse talenknobbel.

De link zonder slot heb ik verwijderd, gezien onze gevoelige auteursrechtelijke relatie met de Volkskrant

De gewraakte zin behoeft naar mijn bescheiden mening geen correctie. De zin wil alleen de mogelijkheid opperen dat b.v. het "die"-woordje dat wij als betrekkelijk voornaamwoord gebruiken best, efficiënt zelfs, voor alle voornaamwoorden zou kunnen gaan dienen, of ze nu betrekkelijk, bezittelijk, aanwijzend, persoonlijk, onbepaald, bepaald zijn. Ook als lidwoord . Personen/zaken. Die meisje, die..... Die zin, die...

Boeiend en interessant artikel; alleen is bij ; 'die meisje' geen sprake van een betrekkelijk, maar van een aanwijzend voornaamwoord.
Betrekkelijk is het in de zin: 'het meisje, die ....'
(Sorry, maar ik ben enigszins een taalpurist ;-) )

Die meisje…is het even wennen?
Zaterdag 24-08 las ik het artikel “Naamval eruit, lidwoord erin’ in de Volkskrant. Daarin wordt uitgelegd dat de taal een veranderend iets is, omdat we met elkaar de taal spreken. En nieuwe Nederlanders gebruiken (ook) onze taal.
Emeritus hoogleraar historische taalkunde Nicoline van der Sijs, zegt in dat artikel dat taal groeit en niet slijt. Zij kant zich tegen taalpurisme. Het heeft een behoudende kant die anderen uitsluit: de mensen die onze taal leren en gaan spreken.
Uit onderzoek blijkt dat migranten moeite hebben met - onder andere - het traditionele gebruik van het betrekkelijk voornaamwoord. Die, dat, wie,… Zeker als er in het land van hun origine er maar één betrekkelijk voornaamwoord bestaat; ‘die’. Zij nemen dat gebruik mee en hebben het over ‘die meisje’. Van der Sijs zegt verder dat (jonge) mensen die ook dat éne betrekkelijk voornaamwoord gebruiken prima aanvoelen welke kant veranderingen in de taal opgaan.
Is het misschien dus alleen maar even wennen aan: ‘die meisje’? Taal is immers ook een betrekkelijk iets. Elkaar verstaan overstijgt zelfs de gesproken taal.
Ik hoop dat u geen betaalslot tegen komt en het artikel waar nog veel meer boeiende weetjes in staan mag lezen.

Een boek dat alvast twee van mijn hobby's combineert: puzzelen en lezen. Net begonnen, ik ben benieuwd.

Nee Henk
In deze videoversie zie ik geen plothole, want Marcel beweert, dat hij het pak een paar dagen eerder heeft weggegevan aan een zwerver: 24:00-27:00

Ik zie nu pas jouw bericht Nan.
Die site had ik ook al bezocht, ben het met de opmerking eens.
In de film wordt het dus ook niet opgehelderd.
Heb ook een berichtje achtergelaten, maar dat is nog niet geplaatst.

Heb je het boek gelezen Dan?

HenkB, zie deze link

Leuk, zou het graag kijken (Rowan Atkinson) en je bent niet alleen, lees de opmerking onderaan het artikel ..

Zojuist het boek: "Maigret sets a Trap" (Maigret zet een Val) uitgelezen.
Heeft iemand dit boek ook gelezen?
Hoe zat dat nu precies met die afgerukte knoop waar later niets meer over wordt gezegd, terwijl het hele plot om die knoop draait.
Heb ik iets gemist ergens?

Fijne rubriek en daarom deel ik dit boek.Carolina Kingsolver schreef Demon Copperhead. Het geweldige verhaal van joch wat deugd en je hart verwarmd.
Tot mijn grote plezier staat het in de top 24 van de Volkskrant, en durf ik mijn plezier te delen.

Vandaag zal ik de laatste bladzijden lezen van een boek dat me heeft aangegrepen. Het is een hartverscheurend verhaal over de liefde tussen een jonge vrouw en een oudere man. Hun ontmoeting lijkt een gelukstreffer, maar blijkt noodlottig. Ze doen er alles aan om elkaar vast te houden, maar ze verliezen zichzelf en uiteindelijk ook elkaar. Tegelijkertijd valt het land waarin ze wonen en zich ondanks alle belemmeringen thuis voelen - de DDR - uit elkaar.

De titel van het boek is al even goed gekozen als de parallel tussen de fictieve en de werkelijke geschiedenis: Kairos. In de Griekse mythologie is Kairos of Caerus de personificatie van de gelegenheid, het juiste moment. De auteur, Jenny Erpenbeck, en de vertaler, Michael Hofmann, kregen voor dit fantastische werk de Booker Prize van dit jaar.

Onze leestafel(s) vol kranten en boeken? Kranten en boeken die betekenis en diepgang geven aan begrippen als ‘lef’, ‘hoop’ en ‘trots’? Hou ze dan betaalbaar voor iedereen en verhoog de BTW niet met 12%! Teken ook de petitie:
21%BTW, een waardeloos idee !
Stand vanmorgen om 9.02 uur: 142.117 ondertekenaars
Stand nu: 143.614

En soms vind je al snuffelend op het internet een afspraak en een amandel. En dat naar aanleiding van het het taalgrapje van Henk onderaan de inleiding Albionogram 27. Komt ie:
Een filippine is een amandel met twee pitten. En het was een spel. Wie bij het eten zo'n amandel vond en die deelde met een buur was de stilzwijgende afspraak dat ze elkaar bij de eerstvolgende ontmoeting met de groet "bonjour filippine" zouden aanspreken. Wie dat als eerste deed was de winnaar en kon van de ander een klein geschenk verwachten. De afspraak kon ook zijn dat de twee elkaar zouden schrijven op een bepaalde datum. De afspraak zelf wordt ook filippine genoemd.
Het woord filippine of filippien zou via het Franse philippine afkomstig zijn van het Duitse Philippchen, een verbastering van Viel-Liebchen. Franz Grillparzer schreef hierover het gedicht Die Viel-Liebchen (Philippchen) der Doppel-Mandel.
De eerste filippinepuzzel verscheen op 31 maart 1934 in de Sunday Times en werd bedacht door de Amerikaanse Elizabeth Kingsley.
En dit wisten we al: In een filippinepuzzel zijn sommige vakjes voorzien van een getal; daarbij geldt de regel dat in vakjes met hetzelfde getal dezelfde letter (de dubbele pit) komt te staan.

Eergisteren las ik de laatste bladzijde van 'Der letzte Satz', het aangrijpende verhaal over de laatste reis van Gustav Mahler, geschreven door Robert Seethaler. In een sobere stijl schetst de auteur scènes uit het leven van de vermaarde componist en dirigent. Aan boord van het schip dat hem van Amerika naar Europa brengt, dringen de herinneringen zich op aan de doodzieke man.

Dit boek is in het Nederlands verschenen onder de titel 'Het laatste deel'. De vertaling is van de hand van Liesbeth van Nes.

Mannen en vrouwen, Amerikanen, die het vuur rondom het huis van William K. Hale, ‘King’ genoemd, proberen te blussen. Díe scene is al voldoende om deze film nooit meer te vergeten. Mocht dat beeld je te snel gaan: het wordt nog een keer herhaald. Dit zie je: een volledig brandend scherm, dat trilt van de hitte. De op het scherm dansende zwarte silhouetten zijn de met takken zwaaiende brandblussers. Maar de brand blussen…, dat is uiteindelijk niet de bedoeling: King wil zijn verzekeringsgeld innen. Dansend wordt een nieuw ritueel opgevoerd: ‘witte Amerikanen’ die gewoontegetrouw hun superioriteitsgevoel uitleven. Herinner je dan de beginscène: de Osage Indianen (red-skins), die dansen rondom de uit hun land – de uit hún grond - spattende olie. Een rituele dans om dankbaarheid te tonen. Die olie is een onverwachte en rijk makende vondst voor de Osages.
King en zijn familie eisen die olierechten koste wat kost op. De manier waarop zij de rijkdom willen overnemen is onbelangrijk, het doel is telkens: haal het vuur (‘t leven) uit de Osages. Het is fascinerend te zien, dat al dit geweld gepleegd wordt terwijl er ook sprake is van (vormen) van respect voor de Osages en het ook op liefde gebaseerde huwelijk tussen King’s neef Ernest Burkhart en Osage Mollie Kyle.
Onverschrokken brandt topregisseur Martin Scorsese deze schandvlek uit de Amerikaanse geschiedenis (rond 1920) in je geheugen. 206 minuten lang duurt Killers of the Flower Moon, een verfilming van wat de Osages daadwerkelijk is overkomen. Naar het boek met dezelfde titel van David Grann uit 2017. Nu in de bioscoop!

Inmiddels heb ik ook de Nederlandse versie van de nieuwste Asterix. Knap vertaald. Voorbeeldje: de naam Vicévertus (vices et vertus = ondeugden en deugden) is Viceversus (variant van vice versa) geworden.

Vrijdagavond werd ik verrast met de allernieuwste Asterix: L'Iris blanc. Deze keer probeert een zweverige Romeinse influencer de Galliërs te paaien. Heerlijk!

Nadat ik in de krant had gelezen dat Margriet Heymans was overleden, heb ik drie boeken van haar uit de kast gehaald en herlezen. 'Lieveling boterbloem', 'De prinses van de Moestuin' en 'De wezen van Woesteland'. Heerlijk dwarse lectuur/literatuur, zowel voor kinderen als voor volwassenen.

Min of meer toevallig ontdekt: ONZE TAAL
Ik draai nu ongeveer ’n jaartje mee in dit (cryptogrammen) wereldje, daarom vond ik het leuk om te lezen. Voor de al lang(er) meedraaiende JCS-ers kan 't een feest van herkenning zijn!

Dank voor de prachtige aanvulling, Thea [19-6-2023 19:07:22].

Eergisteren las ik de laatste bladzijden van een heel ander, gelukkig wel vertaald boek: Het verhaal van Asta, geschreven door Jón Kalman Stefánsson. Het is een IJslandse familiegeschiedenis, waarin een vader en een dochter de hoofdrollen spelen. In prachtige, poëtische beschrijvingen volg je - heen en weer door de tijd - hun belevenissen. Ik heb meteen een ander boek van deze schrijver besteld, zo mooi vond ik het.

In Parijs kocht ik in de Orangerie, waar in twee zalen door Monet geschilderde waterlelies zijn te bewonderen, een boek van Adrien Goetz waarin deze schilder een onvermoede rol speelt. Het is een soort detective, met de titel 'Intrigue à Giverny'. Heerlijk om te lezen! Jammer genoeg (nog) niet in vertaling beschikbaar, voor zover ik weet.