Naar aanleiding van de dood van Juliette Gréco heb ik het boek van Bart van Loo over het Franse chanson uit de kast gehaald. Hierin beschrijft hij het eerste optreden van Juliette, over wie Sartre schreef: "Gréco heeft miljoenen in haar keel zitten: miljoenen gedichten die nog niet geschreven zijn, en waar men er enkele van zal schrijven. [...] Waarom zouden we geen gedichten maken voor een stem?" Van Loo roemt vooral haar vertolking van 'Si tu t'imagines' van Queneau, waarvan ik de eerste en de laatste strofe zal citeren:

Si tu t'imagines
si tu t'imagines
filette fillette
si tu t'imagines
za va za va za
va durer toujours
la saison des za
la saison des za
saisons des amours
ce que tu te goures
fillette fillette
ce que tu te goures

allons cueille cueille
les roses les roses
roses de la vie
et que leurs pétales
soient la mer étale
de tous les bonheurs
allons cueille cueille
si tu le fais pas
ce que tu te goures
fillette fillette
ce que tu te goures

in de vertaling van Martin de Haan:

Als je soms denkt
als je soms denkt
meisje klein meisje
als je soms denkt
datse datse da
tse eindeloos duren
de liefdeza
de liefdeza
liefdesavonturen
dan zaltje bezuren
meisje klein meisje
dan zaltje bezuren

vooruit nu pluk pluk
de rozen de rozen
rozen van het leven
kom pluk en baad je
in zeeën van blaadjes
van windstil geluk
vooruit nu pluk pluk
want doe je dat niet
dan zaltje bezuren
meisje klein meisje
dan zaltje bezuren

(Dit lied verwijst naar het befaamde 'Mignonne, allons voir la rose..." van de 16e-eeuwse dichter Pierre de Ronsard, dat ik ook weer eens heb gelezen.)

zojuist het nieuwste boek van Pieter Waterdrinker gelezen "De rat van Amsterdam" een boek met een waanzinnig ingewikkelde verhaallijn, waarin vooral de Postcodeloterij op de hak wordt genomen waaraan de oprichters waanzinnig veel geld verdienden. En natuurlijk, zoals in bijna al zijn boeken, speelt Rusland ook een grote rol.

Vijf jaar geleden stapte Joost Zwagerman uit het leven. Hoe verloren hij zich gevoeld moet hebben blijkt uit de volgende fragmenten van het gedicht 'Kwijt'.

Op een fiets met grote
lichtgevende wielen als uit
een stripverhaal uit mijn vaders
en mijn moeders tijd reed ik
zonder zin of doel door een nacht
die maar leek te duren.
Ik was kind en was alleen.
Ik was mijn ouders kwijt.

[...]

De zon kwam op,
de fiets vervaagde.
Zonder te beseffen
waar ik was besefte
ik dat een boze droom
mij had gedragen naar
waar alles nog veel
bozer was: naar de
ontijd van mijn ouders
die me zwijgend wijzen
op het kind dat ik ooit was.

[...]

Dan rijd ik van alles weg
maar zie hoe ik van alles
het meest mijzelf nog achterlaat.

Uit de postuum uitgegeven bundel 'Wakend over God'. Hollands Diep, Amsterdam, 2016.

Er was weer een aanleiding om een paar brieven van Vincent van Gogh te lezen: het Noordbrabants Museum heeft een schilderij van hem gekocht. Deze 'kop van een vrouw' is vermoedelijk een voorstudie van de Aardappeleters, waarover Vincent op 6 april 1885 het volgende schreef aan zijn broer Theo:

Enfin - ik heb plan deze week te beginnen aan dat geval van die boeren rond een schotel aardappels s'avonds, of - misschien zal ik er daglicht van maken, of beiden, of - "geen van beiden" - zult ge zeggen. - Maar 't zij 't gelukke 't zij 't mislukke, ik ga aan de studies van de verschillende figuren beginnen.

uit: De kunst van het woord. Zijn mooiste brieven, bezorgd door Leo Jansen, Hans Luijten en Nienke Bakker. Uitgeverij Carrera, 2014, Amsterdam.